Gelukkig zie je niet alles

Het gereserveerde hotel in San Jose heeft geen plaats ivm een verbouwing, dus dat zoeken vanmorgen heeft niets uitgehaald. Nadat we meenden een hotel te hebben gevonden zijn we met de lokale bus naar een chocolade farm gegaan. Wel gevraagd aan de chef van het busstation dat de chauffeur er ons uit moest zetten op de juiste plaats. Schijnbaar was ons verhaal al rond gegaan want met ons oplopend naar de bus kon ik merken dat hij de chauffeur duidelijk maakte dat we nu wel op de goede plek er uit moesten, zo geschiedde.
In de jaren 70 kon het hier niet stuk. Geld genoeg voor de indianen die dat maakten omdat ze oerwoudcacao naar Europa konden verkopen. Tevens werd het een populair reisgebied dus de mannen hadden te goed geld en vrouwen van boven de Kreeftskeerkring.
Geluk duurt nooit lang, het slechte onderhoud veroorzaakte een schimmel infectie die alle bomen aantastte dus geen inkomsten. Je verdriet verdrinken en men was weer terug bij af, op de gelukkige na die een vlak stuk land kon ver kopen aan de bananen koning Chiquita.
Inmiddels is er een nieuw ras cacaobomen, met rode vruchten, die minder gevoelig zijn voor schimmels. 2x per jaar wordt er geoogst.
We hebben een keurige uitleg gehad over de cacao maar van de botanische tuin wist de jongeman niet zoveel, we hebben wel heerlijke geuren onder de neus gehad, maar hoe deze kruiden heten wist hij niet, óf het was goed voor je buik, voor het koken, óf het was een medicijn. Van de cultuurschatten die in een indianen hut lagen, wist hij ook niet zoveel, maar het proces van boon tot chocola dat was oké, ook wel goed om te zien hoe het er in de jaren 70 aan toe ging.
We hebben bonen geroosterd, uit de dop gehaald, door de gehaktmolen gehaald, dit 100% cacaopoeder gesmolten, rietsuiker toegevoegd, melkpoeder een scheut vanille suiker, condenseerde milk (de naam doet vermoeden dat dit een oer Nederlands product is) en wat water. De brei moest daarna nog flink gekneed worden, handen wassen dus, kneden tot het vet er uit kwam lopen. De vette handen hadden al een massage gehad en nu maar afvegen aan de armen, dus vannacht proef ik chocola. Na de proeverij kregen we de rest mee, verpakt in een boomblad.
Met de taxi naar Porto Veije, omdat daar een ATM was die mastercard accepteert. Dat deed de bank in Cahuita niet. Na voor tonnen colones te hebben gepind zijn we met de bus terug naar Cahuita gereden, hier hebben we het National Park Cahuita bezocht. Een regenwoud grenzend aan de zee, prachtig, een mooi begaanbaar pad. Uitkijken voor de mierentrails van kleine mietjes tot mieren van 15 mm, als je die van je afslaat dan bijten ze je ook nog. Het liep al tegen sluitingstijd toen we door de guard gesommeerd werden om terug te gaan. Deze man was zo aardig dat hij ons alles wat we niet gezien hadden, ging aanwijzen. Gelukkig hadden we de heenreis niet alles gezien, want om onder de meest felgekleurde slangen door te lopen, die nog bijzonder giftig waren, is dus niet zonder gevaar geweest evenals de giftige spinnen met een spanwijdte van 12 cm op de rand van het pad..
De shrimps waren heerlijk, ik lig nu af te koelen onder de fan en Ineke relaxt in de hangmat op het terras.