De aarde laat zich horen en voelen

Ja inderdaad zijn we met een 4x4 Toyota landcruiser de bergen ingetrokken. Met zijn meer dan 600.000 km op de teller deed hij het nog prima. We hebben Parque Nacionale Ricon de la Vieja bezocht. Om 7 uur opgehaald en om 8 uur stonden we voor de parkingang, daar nog 10 dollar betaald om jezelf een dagje te pijnigen en af te zien, maar het was het waard.
Eerst een wandeling van 3 km gemaakt. Hier de aarde gehoord, rochelend als een roker na 40 jaar en stinkend naar een clochard die veel te veel eiwit gegeten heeft. We liepen in de zon, in een schrale omgeving met de temperatuur al ongeveer 30 graden, maar onder onze voeten was de aardtemperatuur ook te voelen zeker bij plaatsen waar stoom gemengd met putlucht uit de aarde omhoog kwam. Stoom is rete warm, ik heb de blaren op mijn vinger omdat ik hem zonodig boven een muizengaatje moest houden waar warme lucht, stoom ja uit kwam. Stoom kan afhankelijk van de druk vele honderden graden warm zijn, het is dan tevens een gevaarlijk product. Het was te warm voor mijn vinger maar ook onder mijn schoenen, ik stond eigenlijk op een ondergronds stoomkanaal. Verder op naar de modderbaden, de temperatuur was inmiddels al boven de 35 graden. Een verzengende hitte, maar de wolken die over de vulkaan heen kwamen, verspreidden een mist zoals mistmakers in een veestal. De tiny kleine mistdruppeltjes raakten net je huid en droogden direct op. Ondertussen koelde je wel af, want voor verdampen is immers warmte nodig, dus die mistmakers werken wel, maar hier zit er dan nog wat zwaveldamp bij.
Verder gelopen en verschillende modderpoelen tegengekomen. Voor een mudbad was het te warm, over de 120 graden. Daar moest je maar naar een spa lodge in de beurt gaan, waar ze er wat koud water aan toevoegen. Alles wat we aan de voet van deze vulkaan tegenkwamen was modderbaden, kokend zwavelwater. De rook of te wel stoompluimen waren tussen de 95 en 125 graden. Wel een wrede aarde op deze manier, terwijl de zon als een soort oven de omgeving opwarmt en de warme wind de zaak echt verschraalt.
Na het dor en schraal deel kwamen we in een oerbos, een half droog en half nat woud, dus zeg maar een half regenwoud. Apen gezien, langs slangen gelopen van 6 meter en langer, maar gelukkig niet gezien, wel op de foto van een Duits meisje dat ons achterop kwam en zei ‘die heb je gemist op 20 cm’. Gelukkig een luie slang en niet giftig, ja de slangen van tegenwoordig bieden je ook geen appels meer aan.
Nog naar aapjes gekeken en naar toucans gezocht, dus die zijn er niet, ‘wat ik niet zie, bestaat niet’ zei een bekend wijsgeer. Ineke vroeg verschillende keren aan tegenliggers die een kijker bij zich hadden: buenos, did you see a toucan? Nee dus. Na de middag naar een wreedzamer deel van het park, op naar de waterval Catarata La Cangreja 5km heen en 5 km terug, maar wat een paradijselijke plek. De hoogte- en daalmeters belemmerden ons in de snelheid. Je moest er wel twee uur ploeteren voor over hebben en ook weer twee uur terug, maar het was schitterend om in dit halve droge regen- of droogwoud te lopen, het was een van de mooiste plekken die je kunt ervaren, heerlijk koel, water superschoon, drinkbaar en klaar.
De top van de vulkaan mochten we niet op, wel een wandeling van acht km, maar hij stootte te veel gifgassen uit. Zat aan de monitor, want hij kan elk moment oprispingen geven en je weet nooit hoe dat afloopt met een vulkaan. We werden wel toegelaten in het park, er werd een evacuatie route uitgelegd we kregen een nummer en als we een andere route wilden, of klaar waren dan moesten we ons melden of afmelden. Heel secuur met naam en paspoortgegevens wie er eventueel gemist zouden worden bij een eruptie.
Morgen de grens over, naar Granada in Nicaragua, maar het is dan zondag en de bus reserveringscomputer is stuk, dus wordt het met lokale busjes. Maar zien of het gaat lukken, veel gekke dingen gelezen over deze grensovergang.