Tempels en paleizen.

13 en14-01 Udaipur
Na een geweldig verblijf in Rohat zijn we op ons gemak vertrokken richting Ranakpur om een prachtige Jain tempel te bezichtigen. Men is in 1439 met de bouw begonnen en het heeft 65 jaar geduurd voordat het af was. Lijkt wel een beetje op de bouw van de Franse kathedralen, alleen is hier veel meer beeldhouwwerk gemaakt. Onvoorstelbaar wat een werk is dit geweest om deze geheel uit marmer opgetrokken tempel te bouwen. Het landschap is heuvelachtiger geworden, we rijden door de oudste bergrug van Azië, het Arravalli gebergte van 1000 km lengte. Deze bergreus bestond al voordat de Himalaya keten is ontstaan.
Het landschap op weg naar Udaipur gaat voor een groot deel door deze bergrug. Veel kleine percelen landbouwgrond omheind door stenen muren, braak of grasgroen, dit is afhankelijk van de watergift.
De ossen lopen hun rondjes om het water op te pompen, opgezweept door jongens of meisjes. Via kleine greppels loopt het water van het ene perceel naar het andere. Elk perceeltje ligt iets lager; wat zijn boeren toch een slim volkje.
Je moet als truckdriver niet een uitgekauwde kwat tabak uitspugen, zeker niet als die op het raam van Kishan zijn auto komt. Trucks zijn de baas zou je zeggen, maar Kishan presteert het om de truck tot stilstand te krijgen. De chauffeur moet er uitkomen, vanuit zijn hoge vesting komt de man gedwee met Kishan mee om naar de motorkap en voorruit te kijken, die onder de tabakspit zit.
De gehele voorstelling duurde ruim 5 minuten. Het dorp is uitgelopen en wij zitten rustig maar opgelaten in de auto in afwachting wat er gaat gebeuren, net als het toegestroomde volk. Gelukkig blijft het bij verbaal geweld en komt Kishan als overwinnaar terug in de auto ons uitleggend dat hij de chauffeur een lesje heeft geleerd dat het uit raam spugen niet hoort en zeker niet op een taxi die toeristen vervoert.
Onderweg op advies van Kishan een Indiaas buffet genuttigd. We vervolgen de bergrit. Prachtig landschap, wat in de moessontijd nog mooier moet zijn. We worden uitgezet in een hotel met lake view, goede kamer en met restaurant aan het water.
Udaipur wordt hier ook wel het Venetië van India genoemd. We hebben de sightseeing wederom met een gids gedaan. Voor toekomstige reizigers zou ik adviseren om waar het kan maar gebruik te maken van een audiotour, dan bepaal je zelf je snelheid en wat je wel of niet horen wil. De gids van vandaag was voor ons gevoel een grammofoon, die zichzelf afspeelde, hij rammelde maar door en gaf geen tijd voor een vraag of uitleg over een ander deel van het fort (City Palace). We zijn ook nog even naar de tempel geweest, hebben een donatie aan de armenhulp gegeven, omdat hier het geld direct besteed werd aan eten kopen om uit te delen aan de minst bedeelden. Volgens de gids zou de gift op deze dag gegeven, terugkomen in een veelvoud. Op deze dag kon je ook gras met klaver kopen voor de heilige koeien. Dit zou ook veel voorspoed brengen en zeker leiden tot een reïncarnaties naar een beter leven.
Vanmiddag hebben we op ons gemak een rondje om het meer gelopen. De tuk tuk chauffeurs blijven maar vragen of we meewilden. Op het wijzen naar onze voeten keken ze ons aan alsof we niet goed wijs waren om te lopen. Het voordeel van dit lopen is wel dat je met de lokale bevolking aan de praat raakt en zelfs een veebedrijf kunt bezoeken. De man was net aan het melken, hij molk de koeien met de hand, om de melk daarna bij vaste klanten aan huis af te leveren. Hij had niet voor het vak geleerd, sprak goed Engels en was goed op de hoogte van de wereld melkmarkt. Hij molk twintig koeien die als een kudde werd gehouden. De kalfjes bleven bij de koe, de koeien worden 60 dagen droog gezet en na het afkalven melkt men twee keer 10 liter uit de koe, de rest is voor het kalfje. Morgen op weg naar Eklingi, Nagda om in Deogarh te overnachten.