Op zoek naar de condor in de Colca Canyon
Blijf op de hoogte en volg ErickIneke
19 Januari 2016 | Peru, Chivay
18 en 19-01 Chivay
Vroeg op om deze mooie Spaanse hostel villa te verlaten. Fernando kwam voor met een grote Mercedesbus met Luwi als gids en twee uit de kluitengewassen jongedames uit de States. Niet dat ze Amerikaans dik waren, maar wel wat mannelijk overkwamen. Dianne als dierenverzorger in een dierenpark ergens in Pennsylvania en Jessica die wel haar mannetje stond bij het werken met rotsblokken als gardener. Gezellig met zijn vieren de pampa van de hooglanden op om onderweg te genieten van de enorme uitgestrektheid van 3500 meter naar de 4400 meter de boomgrens allang gepasseerd (deze hoogtegrens is wel een beetje afhankelijk op welke meridiaan je zit). De gids Luwi was een goede vogelkenner, dat kwam voor de jongedames goed uit, beiden hadden de vogel als hobby en wij nemen het gratis mee. Onderweg alcapas, lama’s en een bijna uitgestorven variant van die twee, de Vicunas genoemd. Dit bijna uitgestorven dier levert voor de bewoners van deze vlakte veel geld op, zij mogen als ze op de beesten passen de wol verkopen. Dit is een van de fijnste wolsoorten ter wereld en een schipperstrui kan wel over de 40.000 dollar kosten. De kauwgom maar uit de tas gepakt om de druk op de oren te ontlasten. Nog bij een hoogvlakte moeras gestopt om wat vogels te bekijken. Pitstop om een mengsel van die planten thee te proeven, goed voor alles wat je maar bedenken kunt volgens Luwi. Ook maar een zak met coca bladeren gekocht, want dit helpt tegen hoogteziekte, wagenziekte, hongergevoel en slaperigheid. Na een les in het goed te gebruiken, zijn we aan het cocabladeren kauwen begonnen. Weg de lichte hoofdpijn en de vermoeidheid, maar wel een dove wangzak en een rare punt van de tong. Als snellerende gebruikers hebben we een soort lava assteentje meegekregen om dit samen met de coca te kauwen. Dit werkt als een soort katalysator en smaakt naar drop.
De lunch in het hotel La Casa de Mamayacchi te Coparaque Colca Canyon was uitstekend, streekgerechten natuurlijk. Na een kleine siesta zijn we een wandelling gaan maken naar een verlaten Inca dorp. De Spanjaarden hebben de mensen hier met dwang verkeerd bekeerd en voor eten, drinken en dus werk moest men maar rond de kerk komen wonen. Na de prachtige tocht, de vogels en passant meegenomen, zijn we naar een natuurlijke jacuzzi gegaan. Luwi was bezorgd of we de enorme soberheid van deze bronnen wel aankonden, verkleedhokjes en toiletten van jutezakken, geen punt wij gingen er voor. Gelukkig geen zwavel maar wel alle andere mineralen die 1200 meter diep uit de grond omhoog kwamen. De stoom in de diepere ondergrond weekt de mineralen los en de stoomtemperatuur neemt af en de stoom verandert in water naarmate het dichter het aardoppervlak nadert. Gelukkig had de eigenaar een paar eerste opvangbakken gemaakt om dit water af te laten koelen, zodat het met de hand dragelijk was. Hup langzaam in bad gedurende drie minuten, om dan in de rivier met een water temperatuur van 4 graden af te koelen. Zouden we langer blijven zitten, dan kon het water in het bad wel veranderen in een langzaam getrokken mensensoep. Geen prettig idee om je eigen soep te zitten. Het buffet diner met streekgerechten smaakte goed. Het schijnt dat je niet goed slaapt, omdat de zuurstof aan de lage kant is, dit klopte ook.
Vandaag 19-01 naar de Colca Canyon geweest. Prachtige rit, veel terrassen (25% ) zijn al meer dan 2000 jaar oud (men had toen al goed georganiseerde landbouw en dat op een hoogte van gemiddeld 5000 meter. Men gebruikte het smeltwater van de gletsjers om hun akkers te bevloeien. 50% van de terrassen zit op een hoogte van 3000 meter. Dit was de pre-Inca tijd, toen woonden er meer dan 75.000 mensen in deze Colca Valley. 25 % van terrassen van de rivierhoogte naar 1000 meter, gemaakt in de Inca- en Spaansetijd. Op naar het viewpoint om de Condor over je hoofd te zien zweven; veel mensen, geen condors. Maar Luwi hield vol, we blijven nog een uur, dit ook om de vogelaars onder ons een plezier te doen, en ja, we hebben alle vogels gespot en zowaar 5 condors! Diep in de vallei leken ze toch best klein. Ze vlogen niet over ons hoofd, maar toch hebben we van de twintig busjes, nog met twee andere busjes dit gezien. De aanhouder wint! Na een lunchbuffet hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik zit nu dit verhaal te tikken terwijl het buiten aan het onweren is.
Vroeg op om deze mooie Spaanse hostel villa te verlaten. Fernando kwam voor met een grote Mercedesbus met Luwi als gids en twee uit de kluitengewassen jongedames uit de States. Niet dat ze Amerikaans dik waren, maar wel wat mannelijk overkwamen. Dianne als dierenverzorger in een dierenpark ergens in Pennsylvania en Jessica die wel haar mannetje stond bij het werken met rotsblokken als gardener. Gezellig met zijn vieren de pampa van de hooglanden op om onderweg te genieten van de enorme uitgestrektheid van 3500 meter naar de 4400 meter de boomgrens allang gepasseerd (deze hoogtegrens is wel een beetje afhankelijk op welke meridiaan je zit). De gids Luwi was een goede vogelkenner, dat kwam voor de jongedames goed uit, beiden hadden de vogel als hobby en wij nemen het gratis mee. Onderweg alcapas, lama’s en een bijna uitgestorven variant van die twee, de Vicunas genoemd. Dit bijna uitgestorven dier levert voor de bewoners van deze vlakte veel geld op, zij mogen als ze op de beesten passen de wol verkopen. Dit is een van de fijnste wolsoorten ter wereld en een schipperstrui kan wel over de 40.000 dollar kosten. De kauwgom maar uit de tas gepakt om de druk op de oren te ontlasten. Nog bij een hoogvlakte moeras gestopt om wat vogels te bekijken. Pitstop om een mengsel van die planten thee te proeven, goed voor alles wat je maar bedenken kunt volgens Luwi. Ook maar een zak met coca bladeren gekocht, want dit helpt tegen hoogteziekte, wagenziekte, hongergevoel en slaperigheid. Na een les in het goed te gebruiken, zijn we aan het cocabladeren kauwen begonnen. Weg de lichte hoofdpijn en de vermoeidheid, maar wel een dove wangzak en een rare punt van de tong. Als snellerende gebruikers hebben we een soort lava assteentje meegekregen om dit samen met de coca te kauwen. Dit werkt als een soort katalysator en smaakt naar drop.
De lunch in het hotel La Casa de Mamayacchi te Coparaque Colca Canyon was uitstekend, streekgerechten natuurlijk. Na een kleine siesta zijn we een wandelling gaan maken naar een verlaten Inca dorp. De Spanjaarden hebben de mensen hier met dwang verkeerd bekeerd en voor eten, drinken en dus werk moest men maar rond de kerk komen wonen. Na de prachtige tocht, de vogels en passant meegenomen, zijn we naar een natuurlijke jacuzzi gegaan. Luwi was bezorgd of we de enorme soberheid van deze bronnen wel aankonden, verkleedhokjes en toiletten van jutezakken, geen punt wij gingen er voor. Gelukkig geen zwavel maar wel alle andere mineralen die 1200 meter diep uit de grond omhoog kwamen. De stoom in de diepere ondergrond weekt de mineralen los en de stoomtemperatuur neemt af en de stoom verandert in water naarmate het dichter het aardoppervlak nadert. Gelukkig had de eigenaar een paar eerste opvangbakken gemaakt om dit water af te laten koelen, zodat het met de hand dragelijk was. Hup langzaam in bad gedurende drie minuten, om dan in de rivier met een water temperatuur van 4 graden af te koelen. Zouden we langer blijven zitten, dan kon het water in het bad wel veranderen in een langzaam getrokken mensensoep. Geen prettig idee om je eigen soep te zitten. Het buffet diner met streekgerechten smaakte goed. Het schijnt dat je niet goed slaapt, omdat de zuurstof aan de lage kant is, dit klopte ook.
Vandaag 19-01 naar de Colca Canyon geweest. Prachtige rit, veel terrassen (25% ) zijn al meer dan 2000 jaar oud (men had toen al goed georganiseerde landbouw en dat op een hoogte van gemiddeld 5000 meter. Men gebruikte het smeltwater van de gletsjers om hun akkers te bevloeien. 50% van de terrassen zit op een hoogte van 3000 meter. Dit was de pre-Inca tijd, toen woonden er meer dan 75.000 mensen in deze Colca Valley. 25 % van terrassen van de rivierhoogte naar 1000 meter, gemaakt in de Inca- en Spaansetijd. Op naar het viewpoint om de Condor over je hoofd te zien zweven; veel mensen, geen condors. Maar Luwi hield vol, we blijven nog een uur, dit ook om de vogelaars onder ons een plezier te doen, en ja, we hebben alle vogels gespot en zowaar 5 condors! Diep in de vallei leken ze toch best klein. Ze vlogen niet over ons hoofd, maar toch hebben we van de twintig busjes, nog met twee andere busjes dit gezien. De aanhouder wint! Na een lunchbuffet hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik zit nu dit verhaal te tikken terwijl het buiten aan het onweren is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
