De eenvoud ingeruild voor to much stars

Alweer een paar nachten onder de hoede van een zeer zorgzaam team dat er voor waakt dat het je aan niets hoeft te ontbreken. Ja hoe meer sterren aan de lucht en op de muur van het hotel, te meer moet je betalen voor internet en zelfs voor de airco; 15 euro per nacht. Ja en wat is dan de keuze, de nachtelijke frisheid binnen laten komen met een paar bloeddorstige muggen, aircostroom kopen of zoals we het nu doen de ouderwetse ventilator, om de 38 graden naar beneden te blazen. We pakken de draad maar op in Senegal. Na een stoftrip komen we aan op 12 jan in het nationaal park Niokolo Koba waar we enkele wandelingen en een trucksafari gedaan hebben. We hebben zelfs nijlpaarden en krocks gezien. Op de weg naar dit camp hebben we in een lokaal dorpje de mensen in dat dorp plezier gedaan met rijst, zeep, suiker en kaarsen. Ja het verschil is groot, kaarslicht of aan weerszijden van je bed een bedlampje. De mensen waren gastvrij en we hebben goed kunnen ervaren hoe zij leven. Onderweg naar het park lagen de wat ouderen onder ons over de wat jongere nog solitaire vrouwen om de handrem aan te trekken, ja spannend was dat wel en intiem voor enkele. De chauffeur was namelijk vergeten de bus op de handrem te zetten, terwijl hij even een boodschap moest doen; de bus ging rollen. Grote hilariteit. De stemming zit er sowieso wel in met deze groep van 10 mensen!
Zaterdag 14 jan. was het zeer vroeg op om richtig Basse te rijden. Weer stofrijden en onderweg nog even een broodje bij de backery gehaald, ja franse croissants of pain au chocolat. De farmacie is bezocht door de niet-slapers en de niet-poepers onder ons om door middel van medicatie die processen weer op gang te krijgen. Eindelijk in Basse aangekomen, moesten we boarden om af te zakken op de Gambia river richting Jang Jang Burreh het oude Georgetown. De tocht was zeeeeeer rustgevend, 6 uur lang. Het was een prachtig gelegen camp zeer primitief, geen stroom, een druppel douche en naar elkaartoerol bedden. Zelf heb ik daar niet zo veel problemen mee. Dat die prachtige apen met je mee eten, was wel een plaag, de hap eten was alleen veilig als je het in je mond gestoken had. Ze vonden het te zielig om de catapult te gebruiken, maar op andere plaatsen hebben we gezien dat dit wel werkt. De piepende windmolen of wat dan ook, bleek een vleermuis te zijn, die enkelen van ons uit de slaap gehouden heeft. Zondag 15 jan. We vertrekken naar Farenfenni. Hier hebben we in een oase van mangotrees een goede lunch genoten. Op weg naar de veerboot om de Gambia river over te steken. Op weg daar heen zeer veel trucks en bussen gepasseerd. Dat ging nog, echter de mensen werden al wat boos op ons toen Jerry onze driver zijn bijnaam Nicky Lauda eer aandoende, doordenderde met de bus. Toen werd het toch wel enigszins verhit tussen de mensen onderling: de driver, militairen en politie, zodat we het hazenpad hebben gekozen om terug te rijden en met de ferry in Barra de overkant te bereiken. Ook hier was er weer wat gehussel om wat sneller over te komen. Zwemmend kan sneller, maar ik denk dat de captain bang was om om te gaan zoals de cruiser bij Italie. Voor mijn gevoel zaten op dit bootje (de oude veerboot Texel) al meer dan 1500 mensen. Een lust om te zien hoe dat op zo'n bootje van achteren naar voren krioelt. Na veilig de overkant bereikt te hebben, zijn we gedropt bij onze zeer luxe uitspanning, met een overdaad aan Nederlanders. We misten onze vorige stay. Na het stof van ons afgespoeld te hebben en met de groep een 5 sterren menu verorberd te hebben, zijn we de zwoele nacht ingegaan. Voor sommige was de kamer een sauna. Nu kap ik, de rest volgt wel.