Ik dacht dat het paard jarig is

We lopen door Granada en Ineke zag twee paarden voor de koets. Die koets en de paarden waren versierd, zie jij dat? Ja zegt Ineke, ik dacht dat het paard jarig is.
We hebben geen tickets meer kunnen krijgen voor de Tica bus en de TransNica. Het voordeel van deze bussen is dat ze de grens overgaan en je geen werk van de papieren boel hebt. Omdat we pas na de middag wel weer een kaartje konden krijgen, hebben we maar besloten om met de lokale bus naar Nicaragua te gaan. Het wijst zich vanzelf, je gaat in de rij staan en vlug genoeg krijg je of koop je het formulier om uit te klaren. Handige jongens verkopen die voor een dollar, maar ik had nog wat muntjes en heb zo 8 formulieren gescoord, voor een Nederlands meisje en een Fransoos. De rij werd snel kleiner, formulier afgestempeld en op een hoop gegooid. Dus nu lopend door niemandsland naar de volgende grens. Onderweg kon je je bagage op een bagagefiets laten vervoeren, maar stoer als we zijn, lopen we wel met alles op de rug als pakezels, zeg maar. Hier in het kantoor van de grensovergang naar Nicaragua hebben we $1 pp moeten betalen nog voor het verlaten van Costa Rica. Bij de grens beambte moesten we $12 pp betalen, een soort toeristenbelasting. Er waren helpers genoeg maar die hadden vaak een dubbel doel om je met een luxe bus voor 20 dollar pp te vervoeren. Nee dus, wij hebben de douane beambte gevraagd naar de bus en die wees ons op de bussen achter het kantoor, daar moest je wel opletten de meeste bussen gaan naar Managua. Wij werden onderweg uitgezet, zitplaats kostte voor ons $5 pp, staanplaats $2.5 voor het Nederlandse meisje die in de bus na ons gedropt werd bij de afslag naar Granada.
Samen een Chinees tuktuk-achtig voertuig geregeld, die ons naar het centrum heeft gebracht.
Heb me onderweg nog geergerd aan een echt domme lomperik, die gooide tegen de zin van een paar andere passagiers zijn leeggedronken waterfles uit het raam en er ligt al genoeg troep in dit land op de grond. Als reactie gooide hij nog een fles het raam uit, zijn kinderen en vrouw dit goede voorbeeld gevend. Ik kon mij inhouden, want dombo was zich al behoorlijk aan het opladen, nadat ik gezegd had dat het buiten al zo’n shitzooi was op de grond. Zijn vrouw die zat, moest aan de kant en meneer nam de zitplaats in, zijn vrouw op de schoot met een kind er bij. De medepassagier die reeds eerder zat werd zo uit zijn stoel geduwd.
He, waar maak je je druk over, ja hierover. We gaan nu nog even bekijken wat we hier in Granada kunnen doen. De stad is een rondwandeling waard, strand, of nog een dag naar Leon, we zullen het morgen wel zien. We komen toch tijd te kort, zo snel vliegt de tijd.