Van vuurdans naar vuurramp

Vroeg uit de veren, op advies van Teddy. dit om rustig rond te varen op Lake Chamo. Wat een rust en luierende krokodillen, te drogen staande pelikanen en gras etende nijlpaarden gezien, er is toch nog wat wild in Ethiopie. Koffie gedronken met uitzicht op de weg naar de Hemel, hier hadden we een prachtig uitzicht op het rode en blauwe meer. Na de lunch vertrokken richting Dorze village. Bezoek gebracht aan een samenwerkende familie, die ook slaapplaatsen aanbiedt in een originele Dorze hut, zeer primitief. Je sluit de deur af door aan de binnenkant een kromme spijker voor de deur te draaien, poepje doorspoelen met water en wassen bij een jerrycan met een kraantje eraan. Deze tribe doet goed zijn best om het tot een genoeglijk verblijf te laten zijn. Na het buffet wilden de jongeren enkele oude wilde dansen opvoeren, voor de drie gasten: wij, een Canadese vrouw, de drivers en een gids ging de voorstelling los. De sperendans, de luipaardendans de krijgsdans, nog een dans van de damens tussendoor, God wat zitten die heupen los, en wat een ritme kunnen ze heupdansend voortbrengen. Tot slot de spektakulaire vuurdans en steeds hoger springen over het vuur met het risico om in het vuur te belanden. Vroeg mij af of dat fikkiesteken in deze gortdroge omgeving geen kwaad kon, ging allemaal goed. Naar bed, het was koud we zitten hoog, dus wat weefwerk dat voor de verkoop bedoeld was, geleend om als extra lakens voor wat meer warmte te zorgen. Heb je dan eindelijk de slaap te pakken, worden we met veel oer- en angstgeluiden verschikt wakker. Shit denk ik nog bij mijzelf, is de voorstelling dan nog niet afgelopen. Maar de oranje gloed die door de spleten in het hout in onze Dorze hut naar binnen komt, maakt ons bang, de deur open en we zien een Dorze Hut in de fik staan. Wat een paniek, gekrijs en gekerm van de vrouwen, levensgevaarlijk. Wij hebben de chauffeurs de auto's naar een veiliger omgeving laten rijden. Met al onze bagage er achteraan en in de auto's gedaan, terug naar de mensen om mee te helpen het vuur uit te maken. Moeilijk, waar is boven op een heuvel water, de voorraad die de mensen hebben zijn meestal een of twee jerrycans. Overal waar maar vocht inzat werd door de vrouwen leeggegooid op de door de mannen uitelkaar getrokken brandende delen van de hut en de hekwerken. Om twee uur was het brandmeester. Wat gaan we doen, we besluiten te blijven nadat de stamoudste te kennen heeft gegeven dat er een bewaker zal zijn die de brandplaats in de gaten houdt. Maar van slapen is weinig terecht gekomen; biddende vrouwen die komen troosten, schreewende mannen die iemand achterna zitten. Het is logisch, het blijft de hele nacht onrustig. Om half zeven zouden we op weg naar Addis, een rit van meer dan 350 km, we troosten nog wat mensen, ze troosten ons ook. Het is wel vreemd zo weg te gaan en het gevoel te hebben dat we allemaal veel geluk hebben gehad. Teddy heeft een nieuwe route om richtig Koso te rijden, gewoon doorrijden in Dorze village, om recht door een van de mooist verzorgde gebieden van dit prachtige land te rijden. De slechte nachtrust, de enorm dunne poep en een 350 km lange rit zorgen ervoor dat de ogen dichtvallen en het hoofd tolt op de romp, dus het hoofd maar vastgezet met een weefdoek aan de hoofdsteun. Heerlijk gelapen, kan ook want Teddy is een zeer goede driver, alleen zal ik deze terugreis nog wel een keer willen maken, maar dan bij volle bewustzijn.