Tussen de kippen en onder de geiten

Het was 21 jan wel vroeg opstaan, 5.30 uur. We hebben een snelle hap gedaan en ons naar de ferry laten brengen. Laat nu dezelfde taxidriver ons naar de boot willen brengen, met de kattebak vol met benzine. Het stonk er over, hij had nog het idee dat hij een kans zou maken om onze rondreis door Senegal te mogen verzorgen.
Mooi niet en tot de ferry bleef hij maar zeuren over het feit dat hij het goed voor had met ons. Bij de boot aangekomen, lopen we Jerry tegen het lijf, die ons aanbood om via de achterkant de tickets te kopen, gaat wel sneller moet ik zeggen. Zeven uur vertrek; mooi niet, het is Gambia, dus 10 voor acht mochten we eindelijk aan boord, voor 45 minuten, zoals gebruikelijk, maar nee hoor de vaartocht duurde bijna anderhalf uur. Aan boord was het koud, ze hadden het nog nooit zo koud gehad, zelf de Gambianen hadden met deze 16 graden de handschoenen aan en de ijsmuts op (is er al een toertocht uitgeschreven in Friesland?)
We hebben een aardige Duitse Gambiaan ontmoet die ook naar Senegal wilde. Samen in een auto, geheel kaal van binnen met een stof doorlaat en stijlruimten waar je beter door naar buiten kon kijken dan door het glas naar de douane. Hierna met een 504 Break met 3 man en een kind voorin en 4 man op de achterbank naar het busstation. Je vraagt je af hoe dat kan, de deuren worden gewoon van buiten dichtgedrukt en je zit klem. Op het busstation van Karang in de bus gestapt richting Dakar, maar voor die vol was was het al drie uur. Ja dat is all in the game als je met lokaal vervoer wilt reizen. We hoefden ons niet te vervelen, we hebben de koek, bananen, water en eieren verkopers wel 60 keer de bus zien doorkomen met hun agosie. Om drie uur op weg naar Dakar. Marian Thieme zou de transportvoorwaarden van het vee in Nederland hier eens moeten loslaten op de mensen in de bus. Gangpad vol, de banken vol, kippen in het kofferrek, en de kleine kinderen op de moeders, zeker 100 man in een busje voor 55 personen.
De twee scheetjes van kinderen die op onze rij zaten, waren om op te vreten en hebben tot het moment dat wij uit de bus gezet werden geen krimp gegeven en niet een seconde gejengeld, onvoorstelbaar. Ja daar staan we zomaar in the middle of nowhere bij een tankstation om 21 uur, ergens onder de rook van Dakar, want industrielucht hier is nog goed herkenbaar. Komt wel goed had de hulp van de buschauffeur gezegd. Ja je gaat dan maar af op zijn bruine ogen. Na het nog even gecheckt te hebben bij de bewakers van het tankstation, boden die ons aan om plaats te nemen op hun tuinstoelen, ze zouden ons wel halen als de bus daar was. We mochten zelfs nog gebruik maken van hun prive toilet. Bij de openbare toiletten komt de shit je al tegemoet en om nog de rest van de dag in die hitte te moeten rondlopen met onduidelijke geuren die omhoog stegen, is te veel van het goede. Na 20 minuten wachten was daar de bus voor St.Louis. Niet zeuren, snel erin, zitten en racen, ja weer met de bus vol, hier de geiten in een zak met de kop eruitstekend op het dak naar St. Louis. Ik overdrijf niet, maar alles moest ingehaald worden, met een bus 120 km per uur rijdend diep in de nacht, is toch een bangmakende ervaring, zeker na een paar keer de tegenliggers bijna gevoeld te hebben door de winddruk die de bus een beetje opzij duwde. Ineke heeft er niet veel van gemerkt, lag gewoon te slapen met het hoofd op de rugzak. Gelukkig hadden we geen pech, dat hadden we wel met de eerste bus, bandje verwisselen, ja en dan zetten ze daar een reserveband op die stukken uit het loopvlak mist en waarvan de wangen deels openliggen. Hier is nog veel te doen.
Ook werden we uit deze bus gezet toen we in St Louis waren, maar dat nergens aan konden zien en wij de enigen waren die uitstapten. Ook weer met de boodschap dat het wel goed komt en ja, de hulp had een local aangesproken met de vraag 'bel even een taxi voor die blanken'. En daar staat dan toch die taxi, om ons naar hotel du Palais te brengen. Deze hadden we uit de Trotter, maar het telefoonnr klopte niet. Dankzij een aardige Sengaal kwamen we erachter dat er voor het netnr nog 77 of 76 moet.In de bus gebeld met de eigenaar die ons aangaf 'klop maar op de deur, de bewaker brengt je wel naar de kamer'.
Zogezegd zogedaan en natuurlijk wel op de duurste kamer in dit oude koloniale pand. We lagen om 3.30 uur in een goed spingbox bed met een halve liter bier ernaast en zijn als een blok in slaap gevallen. Echt Frans ontbijt twee koffie op, nu aan de tonic en dit reisverslag er uitgeperst. Voor vandaag een dagje oude koloniale sfeer opsnuiven, als er maar geen stofstormen zijn zoals gisteren.