Maar even staan voor de afwisseling

Vanmorgen vertrokken van het eiland, er lag toevallig een bootje aan de steiger die ons terugbracht naar Boca Chika. Er was nog een Bahai dame aan boord die zich vergist had en toch naar een drukkere omgeving wilde. Bij de lokale bus die ons weer een half uur rijden naar de Panamerican bracht, wilde ze wel mee voor $2, hetzelfde bedrag als de heenreis. En maar doorzeuren, de busdriver haalde haar koffers er uit en sloot de discussie. Of ze gelijk had of niet voor die ene dollar minder, was ze principieel. We hebben haar later niet meer, gezien misschien staat ze er nog wel, want de busdriver waarschuwde al zijn collega’s dat ze alleen mee kon voor $3. Op de junction werden wij uitgezet en maar wachten op de bus naar David. De eerste zat overvol, dus busje overslaan, de tweede had wel plaats. Ineke kon zitten op zo’n klapbankje en ik staan tegen de deur omdat de trede daar 30 cm lager ligt en ik dus niet krom hoefde te staan. Het was wel fun want deze pensionado was tevens de assistent van de chauffeur, deur open en dichtdoen als er nog mensen in of uit moesten. Zo waren die 80 km zomaar onder ons doorgegleden.
Het is maar goed dat ik moest staan, want mijn rug die de kleur van een kreeft heeft, kon zo mooi tot rust komen.
In David gelijk op de bus naar Boquete, hostel vol ondanks de reservering gisteren via booking.com, maar ze hadden nog wel een tweepersoons bed in een bunker met gedeelde wasgelegenheid, allemaal betaalbaar en schoon. We hebben het plaatsje verkend en op een lokale agrarische show regionale dansgroepen bekeken. Dat de runderen oormerken moeten hebben is hier nieuw. We zitten hier midden in een agrarisch gebied, met ook weer bloementeelt, koffie en veehouderij.
Dat laatste is te merken, net lekkere op de grill klaargemaakte tournedos gegeten, de zalm van Ineke was ook goed te verteren. De prijzen zijn hier wat hoger dan we gewend zijn geweest, maar het is hoogseizoen en dan rekenen ze overal 10% meer en het is ook duurder omdat dit vakantie bestemming nr 1 is. Het is voor de Amerikanen de beste plaats ter wereld om te rentenieren, dus je waant je in een Europese vakantiestad met een Midden-Amerikaanse uitstraling.
We zullen het weten in een hostal te verblijven, want een enthousiasteling heeft zijn gitaar gepakt en probeert wat te spelen. Dat gaat nog best aardig, alleen hij kan er beter niet bij zingen!
Morgen even kijken of we een van Panama’s bekendste trails kunnen lopen 8 km met 1000 hoogte meters. Zal tussen de 4 en 5 uur duren, als we een Toyota landcruiser kunnen vinden die ons naar het begin wil brengen, anders wordt het wel heel lang lopen.