De achterkant van het (on)gelijk

De nacht was kort en de mist is verdwenen. Dit komt waarschijnlijk door de 6 regendruppels die we gisteravond nog mochten voelen, dat was ook alles. Dus in deze heldere donkere ochtend met de taxi naar het station. Door de lokale agent naar het juiste perron gebracht en zowaar een tweede klas coupe die nog twee vrije plaatsen moest hebben, niet dus. Vriendelijk verzocht of de dame haar eigen nummer wilde opzoeken met behulp van de coupe conducteur lukte dat wel. Mooi in het midden van de coupe met een hele tafel voor ons om te gaan genieten van het ontbijt. De zon kwam mooi op en de donkere schaduwen van de bomen tekende zich steeds duidelijker af. Het landschap is op wat vervuilde plaatsen na, geheel groen met tarwe, gerst en een paar stukken braak. Mooi kleurt het mosterdzaad in het ochtendgloren, bijna goud gelijk. Met een gemiddelde snelheid van 40 km per uur op weg naar Gorakpur. Nog 30 minuten vertraging opgelopen, er lag een goederen wagon met een gebroken as op de rails. Geen probleem, lossen en eraf duwen want zoals bij alle zaken buiten het normale gebeuren komen er hele volksstammen op af, die duwen de wagon naar beneden van de rails af, zodat de rest weer aan elkaar gekoppeld kan worden. De militairen hebben toch wel meer privileges hier, ze kunnen zomaar met wat geld op de lege plaatsen gaan zitten, geen kaartje gezien en dan de conducteur maar paaien met broodjes en koffie. Zo in het ochtendgloren moet ook iedere dorper uit zijn broek. Het geeft je toch wel een vreemd gevoel om de door de zon verlichte dijen van de oudere vrouwen te aanschouwen, die in hun veilige poepveldje gestoord worden door een inbrekende trein met observerende mensen.
Altijd weer spannend waar je er uit moet, je kunt er geen klap van lezen en op het moment ben je te laat. Op de kleine stations is maar één bord en dan nog is het de vraag of de plaatsnaam er in het Engels opstaat. Op het juiste station uitgestapt, mensen kijken wel vreemd dat je als westerling je eigen rugzak draagt. De reis die we tot nu toe maken, geeft ons wel een Maharadja gevoel. De reis begint op een echte vakantie te lijken, tot we vanmiddag weer teruggeworpen werden in het reisgevoel op weg naar ons hotel te Shivpatnagar the Royal Retreat. De weg ernaartoe gaf ons een Afrika gevoel, maar zo slecht als deze 30 km hebben we niet eerder beleefd. Het hotel kan beter de naam Royal treatment dragen. De Nepalese bediening is zo druk bezig om het je naar het zin te maken, met een hartelijkheid waar je warm van wordt.
Op de omweg hier naar toe hebben we ook de plaats Kusinagar bezocht waar Boeddha zijn uiteindelijk het Nirvana binnenging. Hier zijn ook de resten van een eeuwen oude stupa en de liggende boeddha bezocht.
Onze nieuwe chauffeur heet Rakes en vliegt als een gek. Toen het donker begon te worden, heb ik er maar wat van gezegd, nergens voor nodig om met 80 km per uur door het straatleven te rausen. We kunnen van hieruit met de fiets binnen een uur in Nepal zijn, daar gaan we morgen heen, om de plaatsen te bezoeken waar Boeddha als kind heeft gespeeld.
Nu op naar bed en niet dromen dat al die opgezette tijgers in dit oude maharadja paleis tot leven komen, je weet het hier in het oosten nooit.